ترسناک ترین آسایشگاه های روانی قرن نوزدهم (بخش اول)

«آسایشگاه های روانی» یا «بیمارستان های روان پزشکی» تاریخچه ی طولانی و مملو از خشونت و اتفاقات ناگوار دارند؛ البته از همان ابتدا قرار نبود این مراکز درمانی بدل به چنین مکان های ترسناکی شوند. تأسیس آسایشگاه های روانی به شکل فعلی به قرن نوزدهم بازمی گردد که طی آن، با یک سری اصلاحات در زمینه ی روان پزشکی، مراکز درمانی جدیدی با آخرین و پیشرفته ترین روش های درمانی روز بازگشایی شدند.

مقاله ی مرتبط:

ترسناک ترین آسایشگاه های روانی قرن نوزدهم (بخش دوم)

در این مراکز درمانی امکاناتی برای بیماران روانی فراهم شده بود تا بتوانند از معالجاتی که قرار بود انسانی تر از درمان های سابق باشند بهره مند شوند. ولی طرد شدن بیماران روانی و همین طور افزایش قابل ملاحظه ی تشخیص بیماری های روانی که درنتیجه پیشرفت علم روان پزشکی رخ داده بود، موجب شد بیمارستان های روان پزشکی با ازدحام افسارگسیخته ای مواجه شوند که در نهایت موجب نزول کیفیت خدمات و متعاقب آن رفتارهای ظالمانه با بیماران روانی شد.

به این ترتیب بود که آسایشگاه های روانی بعدا بدل به زندان هایی شدند که شهروندان نامطلوب و مطرودان جامعه، بیماران لاعلاج، افراد اصلاح نشدنی، مجرمان و معلولین برای جدایی از سایر اقشار جامعه به آن فرستاده می شدند. مورد دیگری که وضعیت بیماران روانی حاضر در این آسایشگاه های روانی را وخیم تر می کرد، به کارگیری روش های درمانی وحشتناکی مانند حمام یخ، درمان با الکتروشوک، حجامت، پوشاندن ژاکت مهارکننده، خوراندن داروی اجباری و حتی «لوبوتومی» بود (در مطلب مجزایی به این روش های درمانی منسوخ شده خواهیم پرداخت.)

نقش حکاکی شده ای از بدلام؛ اولین آسایشگاه روانی انگلستان که در سال 1247 تأسیس شد

به یاد داشته باشید که تمامی این درمان ها در زمان خود، به لحاظ اخلاق پزشکی کاملا پذیرفته شده بودند. ولی همه ی اینها پیش از زمانی بود که برخی تحقیقات مخفیانه و شاهدان عینی واقعیت ها و حقایقِ تلخ پشت درهای این آسایشگاه های روانی را برای همگان برملا کنند. شخصی به نام ایزاک هانت (بیمار روانی که در سال 1851 در بیمارستان روان پزشکی مِین در آگوستا بستری بود) از این آسایشگاه شکایت کرد و قوانین حاکم بر آن را «شرارت آمیزترین و ناعادلانه ترین روش های غیر انسانی» توصیف کرد که حتی «از خونین ترین و تاریک ترین روزهای تفتیش عقاید یا فجایع [دژ] باستیل» نیز دست کمی نداشتند.

ولی تمام بیماران مانند هانت آنقدر خوش شانس نبودند که روزی از آسایشگاه های روانی بیرون بروند و صدای خود را به گوش دیگران برسانند. حال، با این مقدمه کوتاه نگاهی به برخی از بدنام ترین و وحشتناک ترین آسایشگاه های روانی قرون گذشته و وحشت ژرفی که روزگاری پشتِ دیوارهای آن رخ می داد می اندازیم. با ما همراه باشید:

ترانس آلگینی: آسایشگاه روانی که به آزمایشگاه لوبوتومی تبدیل شد

از بیرون نمای آسایشگاه روانی ترانس آلگینی با دیوارهای بلند آجری و برج ناقوس تقریبا باشکوه به نظر می رسد؛ ولی روزگاری فجایعی پشت دیوارهای آن اتفاق افتاده است که به این زودی خیال ندارد از اذهان برود. آسایشگاه روانی ترانس آلگینی در سال 1863 در ایالت ویرجینیای غربی افتتاح شد. ساخت این بیمارستان روان پزشکی ایده ی توماس کِرِکبراید (یکی از پیشگامان روان پزشکی در آمریکا) بود که تلاش مضاعفی داشت تا بهترین و اصولی ترین روش های درمانی را برای معالجه بیماران روانی به کار گیرد. کرکبراید طرفدار فرایند درمانی بسیار جامعی بود و معتقد بود بیماران روانی باید طی دورانی که در بیمارستان روان پزشکی سپری می کنند، به هوای آزاد و نور آفتاب و محیطی سالم و دلپذیر دسترسی داشته باشند.

به این ترتیب بود که بیمارستان های روان پزشکی متعددی بر مبنای رویکرد درمانی ترقی خواهانه ی کرکبراید در سرتاسر کشور آمریکا بازگشایی شدند که ترانس آلگینی یکی از این مراکز درمانی بود. این آسایشگاه روانی در ابتدای شروع به کار ظرفیت پذیرش 250 بیمار داشت و دارای راهروهای طویل و جادار، اتاق های تمیز با پنجره ها و سقف های بلند بود. در محوطه ی بیمارستان امکانات متعددی از جمله لبنیاتی، اردوگاه کشاورزی، آب لوله کشی، یک چاه گاز و قبرستان وجود داشت؛ ولی روزهای خوب آن چندان طولانی نبودند. حدود 20 سال پس از بازگشایی، این بیمارستان روان پزشکی مملو از بیماران روانی شد. افزایش روزافزون تشخیص بیماری های روانی و همین طور طرد شدن بسیاری از افراد به این بهانه، موجب شد وضعیت این آسایشگاه روانی به هم بریزد. به این ترتیب در سال 1938، در ترانس آلگینی بیش از 6 برابر ظرفیت عادی بیمار پذیرش شد. 

با توجه به شلوغی و ازدحام شدید، دیگر خبری از اتاق جداگانه و خصوصی برای بیماران نبود و در یک اتاق 5 یا 6 بیمار جا داده می شدند. نه تخت کافی برای تمام بیماران موجود و نه سیستم گرمایش جواب گو بود. بیمارانی که نظم آسایشگاه را به هم می ریختند، در قفس های مخصوصی در سالن زندانی می شدند. این روش کاملا بی رحمانه ای بود که کارکنان بیمارستان برای کنترل بیماران ابداع کرده بودند. در همین حال، پاداش کسانی که دردسر کمتری درست می کردند این بود که آزادانه در راهروها و اتاق ها رفت وآمد کنند.

این آسایشگاه روانی در دوران اوج، بیش از 2600 بیمار، یعنی 10 برابر بیشتر از ظرفیت عادی را در خود جای می داد

تعداد کم پرسنل و خستگی و ساعات کاری زیاد منجر به هرج ومرج افسارگسیخته ای در راهروهای آسایشگاه شد. به این ترتیب بیماران روانی که شاهد نظارت کمتری بودند، به راحتی در راهروها پرسه می زدند. فضای بیمارستان هم درهم وبرهم و کثیف بود. کاغذ دیواری ها پاره شده و اثاث اتاق ها و راهروها دوده و گردوغبار گرفته بود. مثل خود بیمارستان، به بیماران روانی هم توجه کمتری می شد و به این ترتیب، حتی بیماران گاهی بدون معالجه و آب و غذا همان طور به حال خود رها شده بودند. در اوج هرج ومرج و شلوغی آسایشگاه روانی ترانس آلگینی، بیش از 2600 بیمار روانی در آن پذیرش شده بودند که 10 برابر بیشتر از ظرفیت واقعی آن بود.

آسایشگاه روانی ترانس آلگینی حالا کاملا متروکه شده و میزبان تورهای گردشگری ارواح است که شکارچیان ارواح و طرفداران پدیده های ماوراالطبیعه زیادی را به خود جلب می کند.

علاوه بر کاهش بهداشت خود بیمارستان روان پزشکی و کیفیت معالجات و مراقبت از بیماران، یک وحشت جدید هم از راه رسید که وضعیت بیمارستان را از قبل هم بدتر کرد. قضیه از این قرار بود که جراح بدنامی به نام والتر فریمن، یک آزمایشگاه لوبوتومی در این مرکز روانی دایر کرد. فرایند ی درمانی لوبوتومی، یکی از بحث برانگیزترین روش های درمانی قرن بیستم است. در این روش درمانی کاملا غیر انسانی، میله ی نازک و تیزی که معمولا یک یخ شکن بود، گوشه ی چشم بیمار گذاشته می شد و با چکش به آن کوبیده می شد تا وارد مغز شود و بافت پیوندیِ قشر پیشانی را قطع کند.

دقیقا مشخص نیست چند نفر قربانی اعمال ددمنشانه ی دکتر فریمن شده اند؛ ولی تخمین زده می شود که او در طول دوران طبابت خود بیش از چهار هزار عمل لوبوتومی انجام داده است. به کارگیری لوبوتومی از سوی او موجب شد بسیاری از بیماران با آسیب های جسمی و شناختی همیشگی مواجه شوند و حتی برخی همان روی تخت عمل جان خود را از دست بدهند.

بیماران در آسایشگاه روانی غل و زنجیر می شدند، به آنان بی توجهی شده و از همه بدتر با روش های غیرانسانی همچون لوبوتومی درمان می شدند

بدرفتاری و غفلت از بیماران آسایشگاه روانی ترانس آلگینی تا سال 1949 ادامه پیدا کرد. در این زمان بود که روزنامه «چارلستون گازت» گزارشی از شرایط وحشتناک حکمفرما بر این آسایشگاه روانی منتشر کرد که تا پیش از این از چشم عموم مردم پنهان مانده بود. ولی نکته وحشتناک این بود که با تمام این اوصاف، این بیمارستان روان پزشکی تا سال 1994 به کار خود ادامه داد و تنها در این سال بود که بالاخره برای همیشه تعطیل شد.

امروزه در محل آسایشگاه روانی سابق موزه ای راه اندازی شده است. در این موزه وسایلی مانند کاردستی هایی که بیماران در برنامه های هنر درمانی می ساختند، همچنین وسایل و ابزارآلات درمان های منسوخ شده ای مانند ژاکت های مهارکننده به نمایش گذاشته شده است. بازدیدکنندگان همچنین می توانند در تورهای ماورالطبیعه در این بیمارستان روان پزشکی شرکت کنند که به عقیده ی شکارچیان روح مجرب، می توان در خلال آن، آواها و نجواهای ترسناکی از گذشته ی تاریک این مکان را بازشنید. 

آسایشگاه روانی ویلارد: یادبود غم انگیز بیماران از یادرفته

یکی از ترسناک ترین مکان های دیدنی نیویورک جایی است که احتمالا خیلی ها نام آن را تاکنون نشنیده اند. این مکان ترسناک آسایشگاه روانی متروک ویلارد است؛ جایی که روزگاری آسیب پذیرترین و بی دفاع ترین قشر جامعه، یعنی بیماران روانی در آن نگه داری می شدند. آسایشگاه روانی ویلارد یکی از انبوه مراکز روان پزشکی بود که در سال 1869 در آمریکا احداث شد. جراحی اهل نیویورک به نام سیلوستر دی. ویلارد در آن روزگار تلاش مضاعفی داشت که مراکز درمانی دایر کند تا بیماران روانی در آن به درمان های انسانی تری دسترسی پیدا کنند.

معمول بود که بیماران روانی همچون حیوانات در غل و زنجیر نگه داری شوند

در آن زمان، معمول بود که بیماران روانی همچون حیوانات در نوانخانه ها یا پناهگاه های بی خانمانان در غل و زنجیر نگه داری شوند. طرح پیشنهادی ویلارد برای تأسیس مراکز درمانی مخصوص بیماران روانی با بودجه دولتی از سوی رئیس جمهور وقت آمریکا، آبراهام لینکلن مورد تأیید قرار گرفت و او 6 روز پیش از ترور، طرح پیشنهادی ویلارد برای افتتاح آسایشگاه روانی ویلارد را به امضا رساند.

بیماران تا زمانی که سرپرستان موافقت نمی کردند حق مرخص شدن از آسایشگاه را نداشتند

این بیمارستان روان پزشکی از امکانات چشمگیری مانند سالن سینما، سالن ورزشی، کلاس های هنر و صنایع دستی و حتی سالن بولینگ برخوردار بود. به نظر می رسید که این آسایشگاه روانی به واقع همان جایی است که بیماران روانی می توانستند از بهترین امکانات برای معالجه و بهبودی بهره مند شوند؛ دست کم در اوایل کار که چنین بود. مِری روث، زنی مبتلا به زوال عقل که قبلا 10 سال را در نوانخانه ای در غل و زنجیر گذرانده بود، اولین بیمار روانی آسایشگاه ویلارد بود. با امکانات باکیفیت و پرسنلی که با احترام با او رفتار می کردند، وضعیت روث به طرز چشمگیری بهبود پیدا کرد؛ ولی همه به اندازه ی او خوش شانس نبودند.

چمدان های بی نام و نشانی که بیماران فوتی آسایشگاه از خودی به جای گذاشته اند اخیرا کشف شد

جوزف لوبدل یک مرد ترنس بود که چنانچه پزشک معالج او تشخیص داد، به علت یک بیماری روانی نادر به آسایشگاه روانی ویلارد آورده شد. در آن زمان، جامعه درک چندانی از وضعیت افراد ترنس نداشت و لوبدل به عنوان یک بیماری روانی پذیرش شده بود. متأسفانه او 10 سال در این آسایشگاه روانی سپری کرد و سپس به مرکز درمانی دیگری منتقل شد و تا زمان مرگ همانجا ماند. روش های درمانی که حالا کاملا منسوخ شده اند همچون درمان با الکتروشوک و حمام یخ در این آسایشگاه روانی معمول بودند. موضوع ترسناک تر اینکه بود که طبق قوانین بیمارستان، تا زمانی که سرپرستان موافقت خود را اعلام نمی کردند، بیمار نمی توانست مرخص شود. به این ترتیب، برخی از بیماران برای ده ها سال در آسایشگاه باقی می ماندند و حتی برخی همانجا در گذشتند.

اکنون اکثر قسمت های آسایشگاه روانی ویلارد متروک شده و تنها بخش هایی از آن دراختیار اداره نظارت بر زندان های نیویورک قرار گرفته است

سرانجام در های این آسایشگاه روانی در سال 1995 برای همیشه بسته شد. این آسایشگاه اکنون متروکه است. اگرچه برخی از ساختمان های آن در حال حاضر به اداره نظارت بر زندان های نیویورک سپرده شده اند که از آن به عنوان مراکز آموزشی و خوابگاه های کارکنان استفاده می شود. روزی یکی از کارکنان این اداره در حال تمیز کردن اتاق زیرشیروانی بود که به تعدادی چمدان برخورد. این چمدان ها مملو از وسایل بیمارانی بودند که در بیمارستان روان پزشکی فوت کرده بودند.

 قضیه از این قرار بود که کارکنان آسایشگاه پس از اینکه هیچ یک از خویشاوندان بیماران متوفی برای دریافت وسایل مراجعه نکرده بودند، تمام وسایل را در گوشه ای نگه داشته بودند. این کشف به معروف ترین ویژگی آسایشگاه روانی ویلارد بدل شد. به این ترتیب، «پروژه چمدان ویلارد» برای گردآوری و بایگانی اطلاعات صاحبان چمدان ها راه اندازی شد.

آسایشگاه روانی دنورس: جهنمی روی بلندی ها

امروز با نگاهی به آن، هیچ کس باور نمی کند این ساختمان باشکوه با معماری گوتیک که روی بلندی های دنورس، ماساچوست ساخته شده است، یکی از بدنام ترین آسایشگاه روانی دنیا بوده باشد. آسایشگاه روانی دنورس که بعدا به بیمارستان دنورس تغییر نام یافت، با به کارگیری روش های ظالمانه و بدرفتاری چنان شهرتی به هم زده بود که اچ پی لاوکرفت، نویسنده معروف دنیای وحشت، آن را مکان رخداد برخی از اتفاقات یکی از داستان های وحشتناک خود کرد. البته لاورکرافت به جای استفاده از نام واقعی از آن به عنوان «آسایشگاه روانی آرکهام» نام برد.

دی سی کامیکس، غول صنعت کمیک بوک هم گذری به این آسایشگاه روانی زد؛ جایی که شخصیت های شرور دنیای بتمن سر از آسایشگاه روانی آرکهام درمی آوردند. البته این ارتباط کاملا مناسب معماری این ساختمان است که از نمای بالا، خفاش در حال پرواز را تداعی می کند؛ طرحی که قرار بود با جریان یافتن نسیمی خنک به تهویه طبیعی ساختمان کمک کند.

ظرفیت عادی آسایشگاه روانی دنورس تنها 450 نفر بود؛ ولی تا بیش از 2000 نفر بیمار روانی در آن پذیرش شدند

ولی وحشت آسایشگاه روانی دنورس مانند داستان های کمیک نبود، بلکه از نوع واقعی بود. در ابتدا به نظر می رسید آسایشگاه روانی دنورس در مسیر درستی قرار گرفته است. ایده این بود که این آسایشگاه روانی که دست کم از 40 ساختمان مجزا تشکیل شده بود، با امکانات درمانی مختلف کاملا خودکفا باشد تا بیماران بتوانند در بیمارستان کاملا معالجه شوند. این آسایشگاه روانی در سال 1878 و با ظرفیت پذیرش 450 بیمار افتتاح شد. ولی با افزایش تعداد تشخیص های بیماری های روانی به علت پیشرفت علم روان پزشکی در قرن نوزدهم، تقاضا برای آسایشگاه های روانی مانند دنورس نیز به طرز چشمگیری افزایش یافت. این بیمارستان روان پزشکی در اوج پذیرای بیش از 2000 بیمار روانی بود؛ ولی این رشد سریع با وجود درخواست های مکرر مقامات از دولت، با افزایش بودجه همراه نبود.  

با وجود گذشت سال ها، خاطره ی تلخ آسایشگاه بایبری همچنان در اذهان عمومی به جا مانده است

ازدحام و شلوغی به سرعت باعث کم شدن بهداشت و تمیزی شد. گزارش شده است که بیماران در این آسایشگاه، کاملا برهنه و بدون رعایت بهداشت شخصی در فضاهای عمومی پرسه می زدند. درمان با الکتروشوک و لوبوتومی توسط پرسنل آسایشگاه روانی دنورس نیز انجام می گرفت؛ در آن زمان پزشکان معتقد بودند لوبوتومی می تواند بیماران را از شر مشکلات روانی خلاص کند. این در حالی بود که در بسیاری از موارد این روش های درمانی موجب وخیم تر شدن وضع بیماران و حتی گاهی مرگ آنان می شد.  

ازدحام و شلوغی به همراه کمبود بودجه باعث اسفناک شدن وضعیت این آسایشگاه روانی شد

رواج لوبوتومی و آزمایش آن روی بیماران روانی دنورس، باعث شد امروزه این آسایشگاه روانی را «زادگاه لوبوتومی پیش پیشانی» بنامند. وقتی که لوبوتومی به کار نمی آمد، بیماران «غیر قابل علاج» قلمداد می شدند. این بیماران اغلب به همان شیوه ی قدیمی در ژاکت های مهارکننده به حال خود رها می شدند. شرایط نابسامان آسایشگاه روانی دنورس به خودی خود نشان دهنده ی همه چیز است: تنها در سال 1939 در مجموع 278 نفر در این آسایشگاه روانی جان سپردند. بدرفتاری و اعمال روش های غیر انسانی و خشونت آمیز در آسایشگاه روانی دنورس تا سال 1985 ادامه داشت. در این سال بخش عمده ای از بیمارستان روان پزشکی بسته شد؛ ولی تمام مجموعه تا سال 1992 به طور کامل تعطیل نشد.

در قبرستان های مجاور آسایشگاه روانی سابق قبرهای بدون نامی به چشم می خورد که تنها با شماره بیماران مشخص شده اند

ساختمان ها و تأسیسات متروکه ی دنورس از آن زمان بدل به یکی از جاذبه های محبوب ماجراجویانی شده است که به دنبال برخورد با پدیده های اسرارآمیز و ماوراءالطبیعه هستند. در سال 2005 بخش عمده ای از محوطه ی آسایشگاه سابق تخریب و در آن آپارتمان سازی شد. امروزه تنها چیزی که از آسایشگاه بدنام دنورس به جای مانده، سنگ قبرهایی در دو قبرستان مجاور آن است. در این دو قبرستان، در مجموع 770 قبر متعلق به بیماران روانی آسایشگاه روانی دنورس به چشم می خورد که برخلاف سایر قبرها، به جای نام تنها شماره ی بیماران روی سنگ قبرها حک شده است.

آسایشگاه روانی بایبری: کشتارگاه فیلادلفیا

یکی از بدنام ترین آسایشگاه های روانی قرن بیستم، بی شک جایی غیر از بیمارستان روان پزشکی بایبری در فیلادلفیا نیست. جایی که گزارش های متعددی از خشونت بین کارکنان و بیماران، منجر به قتل های زیادی شده است. این مرکز روانی در سال 1903 به عنوان یک اردوی کار اجباری زندانیان افتتاح شد. در این بیمارستان روان پزشکی برخی از بیماران روانی به دلیل ازدحام و شلوغی پذیرش شدند. ولی سرانجام همچون سایر آسایشگاه های روانی، آنقدر تعداد بیماران زیاد شد که تبدیل به یک بیمارستان روان پزشکی تمام عیار شد.

رشد خارج از کنترل آسایشگاه روانی بایبری، استخدام افراد واجد شرایط برای کار در این بیمارستان را دشوار ساخت. بسیاری از کسانی که در این مرکز روانی استخدام می شدند، اصلا زمینه ی مرتبط با کار خود را نداشتند و تنها برای پر کردن جاهای خالی استخدام می شدند. در طول جنگ جهانی اول، بسیاری از کارکنان این بیمارستان روان پزشکی را برخی از 3000 تن از مخالفان خدمت سربازی در آمریکا تشکیل دادند که از سوی دولت برای کار به مراکز روانی سرتاسر کشور اعزام شده بودند.

بسیاری از بیماران به دلیل خشونت افسارگسیخته ای که در آسایشگاه روانی رواج یافته بود، به قتل رسیدند

همین استخدامی های صلح جو و ضد جنگ بعدا به منابع ارزشمندی بدل شدند که خشونت های درون آسایشگاه روانی بایبری را فاش کردند. یکی از کارمندان گزارش داد که بیماری با قاشق تیزشده ای به بیمار دیگری حمله کرده است. سایر کارکنان ادعا کردند که برخی از کارکنان بیمارستان مرتبا بیماران را مورد ضرب و شتم و آزار و اذیت قرار می دهند.

دو مستخدم آسایشگاه در سال 1919 اعتراف کردند که به طرز خشنی بیماری را خفه کرده اند و تا وقتی که چشمان او از حدقه در نیامده بود، او را رها نکرده اند. این دو نفر کار خود را به ضایعه ی (روانی) پس از جنگ نسبت دادند. ولی در کمال تعجب و با وجود اعتراف به قتل، این مستخدم ها همچنان به کار خود ادامه دادند و حتی حقوق آن ها افزایش پیدا کرد. برخی از بیماران آسایشگاه گم و بعدا در حالی پیدا می شدند که روی چمن های حیاط همسایه دراز کشیده بودند. حتی در برخی موارد اجساد آنان پیدا می شد که نشان می داد خودکشی کرده اند. فرار بیماران به دلیل «قانون در های باز» آسایشگاه که به بیمارانی که وضعیت مناسبی داشت اجازه می داد به دلخواه در رفت و آمد باشند بسیار زیاد بود. در همین حال بسیاری از بیماران ناپدید و بعدا مُرده پیدا می شدند.

بسیاری از خشونت های داخل بیمارستان توسط کارمندانی که شاهد ماجرا بودند گزارش شده، اگرچه در برخی موارد خود کارمندان نیز دست به خشونت می زدند

در موردی، یکی از بیمارن زن به طرز وحشیانه ای مورد تجاوز قرار گرفت و سپس کشته و جسدش هم گوشه ای از محوطه ی آسایشگاه رها شد. تنها وقتی که کارمندان بیمارستان بیمارانی را دیدند که با دندان های زن بازی می کنند، متوجه جسد او شدند. باغبان آسایشگاه هم در حال چیدن علف های هرز دست کم دو جسد را کشف کرد.

علاوه بر درمان های معمول مانند درمان با الکتروشوک و لوبوتومی، پزشکان آسایشگاه روانی بایبری از «آب درمانی» هم استفاده می کردند. این روش فجیع که شامل القای خفگی در بیماران به وسیله حوله های خیس بود، بعدا در گزارشی از سوی روزنامه «فیلادلفیا رکورد» در سال 1946 شرح داده شد. در این گزارش موردی از درمان بیماری ذکر شد که بیمار پس از آب درمانی به مدت 15 دقیقه بیهوش مانده است.

بسیاری از خشونت های آسایشگاه روانی بایبری توسط کارکنان گزارش شده است؛ اگرچه برخی از کارکنان خودشان در این خشونت ها دست داشتند. معالجات معمولا بدون مسکن انجام می شد. پزشکان بدون بی حس کردن بیماران و استفاده از نووکائین دندان های بیماران را می کشیدند و دست کم یک پزشک عنوان کرد که خودش دیده یکی از همکارانش بدون استفاده از داروی بی حسی و مسکن، زخم بیماری را بخیه زده است. جالب است بدانید که این پزشکان عقیده داشتند افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اصلا درد را حس نمی کنند.

مقاله های مرتبط:

با عجیب ترین فوبیاهای جهان آشنا شوید
با 10 مورد از عجیب ترین اختلالات روانی آشنا شوید

با وجود تمام خشونت ها و وضعیت نابه سامانی که ذکر آن در سطور قبل رفت، به شرکت دارویی «اسمیت، کلاین اند فرنچ» که حالا پس از ادغام به آن «گلاکسواسمیت کلاین» گفته می شود، اجازه راه اندازی آزمایشگاهی درون آسایشگاه روانی بایبری داده شد تا آزمایش دارویی انجام دهد. از جمله آزمایش های مرموزی که روی بیماران روانی انجام گرفت می توان به آزمایش داروی ضد روان پریشی «کلرپرومازین (تورازین)» اشاره کرد که احتمالا بدون رضایت بیماران روی آنان آزمایش شده است. خوراندن اجباری دارو و اعمال سختگیری و محدودیت بیش از حد روی بیماران در این آسایشگاه روانی همچنان ادامه داشت تا اینکه اواخر دهه ی 1970 و 1980 توجه عموم به آن جلب شد.

یکی از کارکنان که 23 سال در آسایشگاه روانی بایبری مشغول به کار بوده، به دیلی نیوز گفت «بارها و بارها بر وضعیت وخیم و غیر انسانی آنجا گریسته است.» وحشتِ آسایشگاه روانی بایبر سرانجام در تاریخ 21 جون سال 1990 برای همیشه خاتمه یافت. ولی با وجود گذشت سال ها خاطره ی آنچه بر بیماران آسایشگاه روانی بایبری رفته، همچنان در اذهان عمومی به جا مانده است.

قسمت دوم