روز دوشنبه، پژوهشگران با تأکید بر نقایص مدل های اقلیمی کنونی گفتند صفحات یخی گرینلند و جنوبگان به اندازه ای حاوی آب منجمد هستند که سطح آب اقیانوس ها را 65 متر افزایش دهند، از بدترین سناریوهای سازمان ملل درزمینه ی پیش بینی افزایش سطح آب دریا پیروی می کنند.

براساس مطالعه ی منتشرشده در مجله ی Nature Climate Change، کاهش چشمگیر صفحات یخی شمالگان و جنوبگان از سال 2007 تا 2017 به دلیل ذوب و متلاشی شدن یخ ها تقریبا با بدترین پیش بینی های مجمع بین المللی تغییرات اقلیمی (IPCC) کاملا همخوانی دارد که انتظار دارد این دو صفحه ی یخی تا سال 2100، حداکثر 40 سانتی متر به اقیانوس های جهان اضافه کنند. چنین افزایشی اثر مخربی در سراسر جهان خواهد گذاشت و موجب افزایش قدرت تخریب امواج طوفان می شود و مناطق ساحلی که سکونتگاه صدها میلیون نفر است، درمعرض سیلاب های شدید و مکرر قرار می دهد. این مقدار تقریبا سه برابر بیشتر از پیش بینی های متوسط آخرین ارزیابی IPCC در سال 2014 است که افزایش 70 سانتی متری در سطح آب دریا را از تمامی منابع شامل یخچال های کوهستانی و انبساط آب اقیانوس ها براثر گرما پیش بینی می کند.

با وجود تطابق نداشتن آشکار میان واقعیت مشاهده شده از تسریع فروپاشی صفحات یخی و مدل هایی که آن روندها را دنبال می کنند، گزارش ویژه ی سال گذشته IPCC درباره ی سرزمین های منجمد سیاره همان پیش بینی های پایان قرن را برای گرینلند می کند. همچنین، در گزارش مذکور چنین در نظر گرفته می شود که در بیشترین سناریو انتشار گازهای گلخانه ای نیز ذوب یخ های جنوبگان نقش اندکی در افزایش سطح آب دریا خواهد داشت.


توماس اسلاتر، پژوهشگر دانشگاه لیدز و نویسنده ی اصلی مطالعه می گوید:

باید به بدترین سناریو جدیدی برای صفحات یخی فکر کنیم؛ زیرا آن ها در حال حاضر با چنان سرعتی در حال ذوب شدن هستند که با بدترین سناریو کنونی ما مطابقت دارد. پیش بینی های افزایش سطح آب دریا برای کمک به دولت ها در برنامه ریزی سیاست های اقلیمی و کاهش خسارات و استراتژی های سازگاری بسیار مهم است. اگر میزان افزایش سطح آب دریا در آینده را کمتر از حد برآورد کنیم، این اقدامات ممکن است کافی نباشد و جوامع ساحلی را درمعرض خطر قرار دهد.

براساس پژوهشی که سال گذشته منتشر شد، ازبین رفتن صفحات یخی مطابق با پیش بینی های IPCC تا اواسط قرن، چیزی درحدود 50 میلیون نفر را تا درمعرض سیلاب های ساحلی سالانه قرار می دهد.

افزایش کلی سطح آب دریا به اندازه ی حداقل یک متر احتمالا به صرف بیش از 70 میلیارد دلار در سال برای ساخت دیوارهای دریایی و دیگر موانع دربرابر سیل نیاز دارد. براساس تجزیه و تحلیل جدید، چندین عامل توضیح می دهند که چرا مدل های اقلیمی استفاده شده برای پیش بینی های سازمان ملل برای افزایش سطح آب دریا ممکن است تأثیر صفحات یخی را نادیده بگیرد. مدل های صفحه یخی در توصیف اثر طولانی مدت گرمایش تدریجی زمین خوب عمل می کنند که افزایش بیشتر دما در قطب ها درمقایسه با دیگر مناطق جهان را شاهد بوده است. بااین حال، آن ها نتونسته اند نوسان های کوتاه مدت در الگوهای هواشناسی را در نظر بگیرند که عمیقا متأثر از تغییرات اقلیمی هستند. اسلاتر با اشاره به گزارش IPCC در سال 2014 گفت:

برای گرینلند بیشتر کاهش یخ اکنون ازطریق رویدادهای ذوب سطحی در جریان تابستان های گرم هدایت می شود و این فرایندها در شبیه سازی های AR5 در نظر گرفته نشده است. باید این موارد را بهتر درک کنیم تا پیش بینی های خود از افزایش سطح آب دریا را بهبود بخشیم.

تا اوایل قرن بیست ویکم، میزان تشکیل و تخریب صفحات یخی گرینلند و جنوبگان غربی برابر بود. به عبارت دیگر، رواناب با بارش برف تازه جبران می شد؛ اما در دو دهه ی گذشته، افزایش سرعت گرمایش زمین این توازن را برهم زد. سال گذشته، گرینلند 532 میلیارد تن یخ را از دست داد که یک رکورد محسوب می شود و در هر ثانیه، آبی معادل 6 استخر شنای المپیک را وارد اقیانوس اطلس کرد. این رواناب مسئول 40 درصد از افزایش سطح آب دریا در سال 2019 بود.

اسلاتر گفت نسل جدیدی از مدل های اقلیمی که تعامل میان صفحات یخی و اقیانوس ها و اتمسفر را بهتر نشان می دهند، زیربنای گزارش بعدی IPCC خواهند بود که سال آینده تکمیل خواهد شد.

در مطالعه ی دیگری که ماه جاری در مجله ی The Cryosphere منتشر شد، اسلاتر و همکارانش محاسبه کردند که توده های یخ زمین ازجمله یخچال های کوهستانی و کلاهک یخی شمالگان و صفحات یخی شمال و جنوب بین سال های 1994 تا 2017 حدود 28 تریلیون تن یخ را از دست داده اند. کمتر از نیمی از آن مقدار به افزایش سطح آب دریا کمک کرده است. کلاهک یخی شمالگان در اقیانوس تشکیل و وقتی ذوب می شود، موجب افزایش سطح آب نمی شود. پژوهشگران دریافتند که نرخ کاهش یخ در آن دوره ی زمانی تقریبا 60 درصد افزایش یافته است.