عکس خلاقانه می تواند پلان کارگردان را عوض کند

نوریاتو: بدون شک تجربه همکاری بهرنگ دزفولی زاده با کارگردان هایی چون کیومرث پور احمد، محمد علی سجادی، سیامک شایقی، عزیزا… حمید نژاد، مهرشاد کارخانی و علیرضا امینی، محمد علی طالبی، عبدالرضا کاهانی و… و حضور در بیش از 50 فیلم سینمایی او را جزء یکی از عکاسان با تجربه جوان کشور در حوزه سینما کرده است.

 

به گزارش مجله عکس نوریاتو، بهرنگ دزفولی زاده به روز نبودن عکاسان سینما را در کنار بی توجهی و نامهربانی هایی که از طرف سازندگان فیلم می شود از دلایل کاهش اهمیت عکاسی سینما می داند و معتقد است قبل از هر چیزی عکاس سینما باید عاشق باشد. گفت وگو با وی را در این خصوص می خوانید.

 

 فاکتورهای یک عکس خوب در سینما را چه می دانید و برای ارتباط هر چه بهتر با مخاطب، عکاس باید چه چیزهایی را رعایت کند؟

 

اولین فاکتوری که یک عکاس سینما باید دارا باشد این است که باید عکاسی خبری، مستند و پرتره را خوب بشناسد. به نظر من یک عکس خوب علاوه بر نمایش شخصیت های فیلم و فضای قصه باید بتواند حس بیننده را برانگیزد و او را به تماشای یک فیلم ترغیب کند. اگر عکاس جایی بیش از حد مجاز از لنز تله استفاده کند، فضای کار آبرنگی می شود و نمای پیش زمینه و موقعیت اصلی فیلم را برای مخاطب گنگ می کند. به همین خاطر شناخت ریزه کاری های عکاسی فیلم و تسلط وی بر فیلمنامه در هر چه بهتر کردن حس مخاطب با فضای اصلی فیلم تاثیرگذار است.

 

باید در نظر داشت که عکس فیلم همواره و در طول تاریخ سینما به عنوان یک سند معتبر تاریخی برای هر فیلمی قلمداد می شود؛ اما متاسفانه دست اندرکاران تولید یک فیلم، نسبت به این امر هیچ گونه آگاهی ندارند و ندانسته می خواهند بخشی از هویت و تاریخ سینمای ایران را به فراموشی بسپارند.

 

اینکه گفته می شود خلاقیت عکاس در سایه نگاه کارگردان پنهان شده و عکس نهایی وی آن چیزی است که کارگردان چیدمان کرده است را چقدر قبول دارید؟

 

این تصور که نگاه و اندیشه عکاسان در موفقیت فیلم نقشی ندارد و وی همیشه از زوایه دید کارگردان به سوژه نگاه می کند را قبول ندارم؛ چراکه بسیار اتفاق افتاده است، عکسی از زاویه ای متفاوت با نگاه کارگردان گرفته شده است که با دیدن آن منجر به تغییر دوباره صحنه فیلمبرداری می شود.

 

عکاس همیشه باید سعی کند از زاویه فکری و نگاه خودش به چیدمان صحنه توجه کند. نکته ای که بسیاری از عکاسان ما نسبت به آن غافل هستند و سوژه را در قاب کارگردان می بینند. این همان نکته ای است که باید از آن پرهیز شود؛ یعنی با ساختار شکنی در صحنه باید سراغ عکسی نو رفت.

 

چقدر جامعه عکاسی سینما برای به روز کردن اطلاعات و کسب تجربه های جدید وقت می گذارند. نگاه حرفه ای به این شغل را در میان هم صنفی ها خود چطور ارزیابی می کنید؟

 

متاسفانه وجود نگاه کارمندی در میان عوامل ساخت فیلم و به خصوص عکاسان، آفتی است که امروزه گریبان آنها را گرفته است. به طوری‎که راس یک ساعت در صحنه حاضر می شوند و فقط همان وظیفه های محوله را انجام دهند و راس ساعت خاصی هم کار را تعطیل می کنند.

 

باید ذکر کرد که هنر فارغ از تمام مشکلات و مسائلی مالی ای که دارد، عشق می خواهد و هنرمند باید عاشق کارش باشد. عشق و علاقه باعث می شود هنرمند با نداری های آن بسازد و در ساعت های طولانی کار خم به ابرو نیاورد و فقط به کار خود بیندیشد. وجود این نگاه در او، باعث می شود از تمام توان خودبرای پیشرفت گروه استفاده کند.

 

همان طور که مطلع شدم دستمزدها در این حوزه با نوسان شدیدی همراه است. چرایی این موضوع را در نبود امنیت شغلی می دانید یا مسائل دیگری وجود دارد؟

 

این روزها ورود بچه های تازه وارد و نا آشنا به قواعد حرفه ای کار، عکاسی سینما را با یک مشکل اساسی روبه رو کرده است. حق الزحمه ای که بابت عکاسی پروژه دریافت می کنند، بسیار پایین تر از حداقل دستمزد 30 میلیون ریالی است که انجمن بخشنامه کرده و این موضوع زنگ خطری برای عکاسان دیگر است.

 

در این زمینه حدود دو سال پیش در کمیته امنیت شغلی انجمن صنفی عکاسان سینما بحثی شکل گرفت که طی جلساتی با مدیران تولید و تهیه کنندگان سعی شد انتخاب عکاسان با مجوز انجمن صورت گیرد؛ در حالی که بعد از گذشت این زمان و تغییر آن افراد، دوباره شاهد فراموشی آن شدیم.

 

این هنجار شکنی ها باعث شده برای من که سال ها زندگی خود را صرف این رشته کردم و هزینه های بسیاری را برای خرید تجهیزات متحمل شدم جز ضرر چیزی نباشد. باید در میان عکاسان فعال این حوزه وفاق جمعی صورت گیرد تا اگر به هر علتی در کاری فرصت حضور نداشتند آن موقعیت را برای سایر همکاران به وجود آورند تا از حضور عکاسانی که تفننی سراغ آن آمده اند، جلوگیری شود.

 

شما با کارگردانان و تهیه کنندگان بسیاری کار کرده اید. چقدر برای آنها انتخاب عکاس اهمیت دارد؟

 

هزینه هایی که برای ساخت یک فیلم وجود دارد، بسیار بالاست؛ ولی وقتی هزینه های تبلیغات مطرح می شود با وجود مهم بودن ابعاد آن برای سازندگانش خیلی سراغش نمی روند. تاریخ هنر کشور گواهی بر این مدعا ست که بسیار فیلم هایی در گیشه بوده اند که با وجود متن و بازی خوب ولی چون تبلیغ خوبی نداشته اند خیلی نتوانسته اند، فروش کنند.

 

باید در نظر داشت که در کنار همه فاکتورهایی که لازمه ساخت فیلم به شمار می رود، توجه به عکس، گرافیک، تیزر، بروشور و… هم بدون شک لازم است و باید به آن توجه جدی شود. شاید تعریف کردن این خاطره خالی از لطف نباشد و اهمیت عکس خوب را در سینما نشان دهد. چند سال پیش تهیه کننده تله فیلمی، عکس های من را به یک دفتر پخش فیلمی نشان داد که آن دفتر هم براساس اعتماد به نام کارگردان و حضور بازیگران مطرح آن را خریدند ولی بعد از اتمام کار و تحویل اصل فیلم چون با آن چیزی که مدنظر داشتند فاصله داشت، آن را پس دادند.

 

باید گفت در دنیای حاضر، تبلیغات به سمت فضای مجازی کوچ کرده است. کاربری عکس ها را باید در این فضا جست وجو کرد. بسیار فیلم هایی بوده اند که از محتوا و بازی خوبی برخوردار نبوده اند ولی چون تبلیغات مناسبی داشته اند، در فروش موفق بوده اند.